Powrót do szkoły, po tak długim okresie nauki zdalnej, stawia nie lada wyzwanie. Uczniowie wracają z domów bez odpoczynku, jaki zapewniały wakacje i ferie. Nauczyciele wracają do szkół i środowiska szkolnego, aby na nowo zaistnieć w roli realnej osoby. Warto docenić wysiłek, jaki wszyscy włożyli pracując i ucząc się zdalnie. Bogatsi o nowe doświadczenia i umiejętności -od umiejętności informatycznych, poprzez zdolności organizacji pracy w sytuacji nauki zadanej, do umiejętności współpracy i szukania informacji -zaczynamy na nowo.
Warto się do tego przygotować, bo klasa, z którą nauczyciel spotka się w szkolnej sali nie będzie tą samą, którą żegnał przed okresem nauki zdalnej. Najważniejszym zadaniem staje się reintegracja klasy, stworzenie atmosfery spokoju bezpieczeństwa, i odbudowanie zespołu klasowego. Dopiero kolejnym krokiem jest diagnoza edukacyjna i nadrobienie ewentualnych braków.
Pamiętajmy, aby mózg przyswajał nowe informacje, musi być zrelaksowany i spokojny. Stres znacząco utrudnia, często uniemożliwia naukę. Jeśli zadbamy o relacje, to edukacja będzie przebiegać sprawniej. Uczniowie powinni spokojnie zaadaptować się do nauki stacjonarnej. Warto pierwsze dni poświęcić na reintegrację klasy, ponowne wzajemne poznanie się oraz na różnorodne działania grupowe i zajęcia obniżające napięcie u uczniów. Covid z nami zostaje i w dalszym ciągu będzie wpływać na wszystkie dziedziny życia wywołując stres i emocje. Dlatego najważniejszym zadaniem jest zadbanie o stan emocjonalny, budowania odporności psychicznej i dostarczanie dobrych doświadczeń które umożliwią prawidłowe funkcjonowanie w szkole.
Poniżej przedstawiamy kilka zagadnień, na które warto zwrócić uwagę w obecnej sytuacji.
REINTEGRACJA KLASY:
Podziel się z uczniami swoimi refleksjami dotyczącymi sytuacji.
- Jak się czujesz?
- Co Tobie pasowało w sytuacji nauczania zdalnego, co nie?
- Czego się nauczyłeś?
- Co Cię irytowało?
- Jakie masz odczucia odnośnie powrotu do szkoły?
Zapytaj uczniów o ich samopoczucie i doświadczenia.
- Jak sobie radzili podczas zdalnego nauczania?
- Jaką formę nauki preferują?
- Jak się czują wracając po tak długiej przerwie?
- Co im pasowało, co nie?
- Co dobrego wynieśli z tej sytuacji?
- Co było trudne?
- Czego brakowało?
Porozmawiajcie o emocjach, także tych negatywnych. Zaakcentuj w rozmowie ze swoimi uczniami, że złość jest naturalną konsekwencją trudności jakich człowiek doświadcza w zetknięciu się z nową lub trudną sytuacją.
Złość, jak każda emocja, jest bardzo ważnym stanem, ponieważ informuje nas o tym, że coś nam się nie podoba, z czymś się nie zgadzamy, mamy zbyt dużo obowiązków lub ktoś ma wobec nas wygórowane oczekiwania, którym trudno sprostać.
Przybliż swoim uczniom sposoby radzenia sobie ze złością np.: próby rozładowania napięcia i nadmiaru energii przy użyciu adekwatnych i akceptowalnych metod, jak ćwiczenia fizyczne, bieganie, jazda na rowerze lub korzystanie z technik wyciszających, takich jak świadome, głębokie oddychanie, masaż, wizualizacje czy słuchanie relaksującej muzyki. Dobrym sposobem jest także zaangażowanie się w ulubioną aktywność, która zawsze sprawiała przyjemność: obejrzenie śmiesznych filmików, gra na komputerze czy zabawa ze swoim zwierzakiem. Warto stworzyć wspólnie z dzieckiem taką listę “pomagaczy”, które są skuteczne i przynoszą dziecku ulgę.
Poproś uczniów o propozycje, generowanie pomysłów na bycie razem. Zapytaj co pozwoli zbudować klasę jako zespół na nowo, jakie mają pomysły?
Bądź uważny, jak przy nowej klasie, a nawet bardziej. Pomiędzy uczniami w czasie nauki zdalnej zadziało się wiele procesów, konfliktów, sojuszy itp. których nie zawsze jesteś świadom.
Zobacz jak teraz układają się relacje między uczniami:
- Kto kogo lubi, kto komu pomaga, kto się z kim kłóci.
- Czy powstały nowe koalicje, kto walczy o władzę, o przywództwo?
- Czy nikt nie został wykluczony?
Proponuj zabawy i ćwiczenia zmniejszające napięcie. Napięcie nie sprzyja zapamiętywaniu –mózg go nie lubi. Mózg lubi ruch, najlepiej na świeżym powietrzu.
Zaproponuj uczniom techniki relaksacyjne, proste ćwiczenia obniżające napięcie, oddychanie przeponowe.
Przykłady ćwiczeń relaksacyjnych i zabaw rozluźniająco - odprężających dla dzieci młodszych:
- „Budzący się kwiatek” – pozycja skulona; na hasło „świeci słońce” – powolne wstawanie do pozycji pionowej, lekki skłon w tył z jednoczesnym wymachem rąk; na hasło „susza” – powrót do pozycji skulonej.
- „Aniołki” – siad skrzyżny, ręce luźno; wdech – ręce bokiem do góry; wydech – ręce bokiem w dół.
- Ćwiczenia relaksacyjne z dźwiękiem; leżenie na plecach, nasłuchiwanie konkretnych dźwięków w muzyce; taniec oraz zabawy muzyczne, np. klaskanie lub tupanie do taktu muzyki.
- Wizualizacja relaksacyjna; wygodna pozycja, zamknięte oczy, wizualizacja w myślach opowiadania terapeuty; dziecko leży na dywanie, ręce opuszczone wzdłuż ciała. Na polecenie dziecko bierze głęboki wdech nosem, wciąga powietrze do brzucha, który napełnia się jak piłka; zatrzymuje na chwilę powietrze; powoli wypuszcza powietrze przez nos. Powtarza ćwiczenie kilka razy.
- Dziecko leży na brzuchu; unosi w górę kończyny górne przetaczają się powoli do leżenia na plecach, a następnie w ten sam sposób wraca do leżenia na brzuchu. Powtarza ćwiczenia kilka razy.
- Dziecko siedzi na dywanie, wybiera sobie po jednej pluszowej maskotce, następnie wykonuje kierowane do niego polecenia: mocno przytul maskotkę, delikatnie przytul maskotkę, pogłaskaj maskotkę… następnie śpiewając znaną sobie piosenkę próbują ukołysać maskotkę do snu.
Przykładowe teksty służące do wprowadzania w stan relaksu –dla starszych dzieci i młodzieży:
PSZCZOŁA SŁODUSZKA
Posłuchajcie bajki o pszczole Słoduszce. Postarajcie się przeżyć to, co ona. „Było lato, słońce mocno grzało. Pachniały kwiaty. Słoduszka od rana zbierała z kwiatów słodki nektar. Musiała bardzo szybko poruszać skrzydełkami. Poczuła zmęczenie. Ile to jeszcze kwiatów muszę odwiedzić? Zaczęła liczyć: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10. Słoduszce zaczął się plątać język, położyła się wygodnie na dużym liściu, rozluźniła zmęczone nóżki i łapki, zamknęła oczy. Jej brzuszek zaczął spokojnie oddychać. Jak mi dobrze. Moja prawa łapka staje się coraz cięższa, nie chce mi się jej podnieść. Moja lewa łapka staje się leniwa, nie chce mi się jej podnieść. Tylko mój brzuch równiutko, spokojnie oddycha. Prawa noga z przyczepionym woreczkiem miodu staje się ciężka, coraz cięższa i cięższa. Lewa noga, też z woreczkiem miodu staje się ciężka. Nie chce mi się jej podnieść. Głowa jest tak wygodnie ułożona. Jestem spokojna, słyszę spokojną muzykę. Czuję jak słońce ogrzewa moje nogi i łapki. Jest mi coraz cieplej. Jestem spokojna. Czuję się bezpiecznie. Ogarnia mnie senność. Zasypiam, zasypiam, zasypiam”. Adaptacja treningu autogennego Schultza
MOTYL
Zapraszam was do w podróż do krainy fantazji, w czasie której spotkacie pewne zwierzę. Zwierzę to rodzi się jakby dwukrotnie. Za każdym razem wygląda inaczej. Kiedy rodzi się po raz drugi, wtedy może żeglować w powietrzu na swoich przepięknych skrzydłach. Często podziwiamy wspaniałe kolory i wzory na jego skrzydłach. Nie zdradzajcie, o jakim zwierzęciu mówię. Usiądźcie spokojnie, zamknijcie oczy. Oddychajcie głęboko i spokojnie. Wyobraźcie sobie, że każdy z was jest zmęczoną małą gąsienicą. Leżycie spokojnie i cicho, otulenie mnóstwem cienkich jedwabnych nitek – jak pod chroniącą was kołdrą. Podczas gdy śpicie, wasze ciało rośnie. Wkrótce nadejdzie czas kiedy wyjdziecie ze swojej bezpiecznej otoczki jako motyle. Na wiosnę obudzicie się ze swojego snu i zobaczycie, jak przez kokon przebija kolorowe światło słońca. Światło to jest piękne i ciepłe. Macie ochotę opuścić ciemności swojego kokonu. Wyobraźcie sobie, jak kokon otwiera się z jednego końca. Bardzo powoli wychodzicie z kokonu, w którym tak długo byliście. Każdy jest teraz przepięknym motylem. Siadacie i rozpościeracie swoje skrzydła. Robicie to bardzo, bardzo powoli, ponieważ skrzydła są jeszcze wilgotne i muszą wyschnąć. Rozpościeracie skrzydła i zauważacie, że są lśniące, kolorowe i mają piękne wzorki. Czujecie siłę w swoich małych skrzydłach i chcecie sprawdzić, jak można dzięki nim latać. Zaczynacie swój pierwszy lot. Zauważacie, że możecie sterować lotem. Upajacie się uczuciem, że możecie poruszać skrzydłami. Lecicie w ciepłym słońcu. Wyglądacie jak latający kwiat. Dokąd polecicie? (1 minuta).Teraz wiecie, że możecie polegać na swoich pięknych skrzydłach. Wylądujcie gdzieś na ziemi i otulcie się skrzydłami, jak płaszczem. Przybieżcie teraz swoją ludzką postać. Zachowajcie w pamięci lekkość i piękno swojego lotu. Przeciągnijcie się, otwórzcie oczy i bądźcie znowu tutaj – orzeźwieni i pełni energii. K. Vopel, Latający dywan. Łatwiejsza nauka dzięki odprężeniu. Ćwiczenia dla dzieci od 6 do 12 roku życia, tom I
PŁATKI ŚNIEGU
Idziesz do lasu na spacer. Jest zima. Drzewa liściaste są ogołocone. Możesz dostrzec jedynie zieleń jodeł. Idziesz przez chwilę, aż odczujesz na nosie płatki śniegu. Spoglądasz w niebo i zauważasz, że ku ziemi szybują białe płatki śniegu. Nasłuchujesz, o czym opowiadają. One chcą ci powiedzieć, że pragną pokryć ziemię delikatną warstwą śniegu. Pod tym śnieżnym przykryciem może ona odpoczywać w ciszy i obudzić się na wiosnę do nowego życia. Zamykasz oczy i przysłuchujesz się płatkom śniegu. Cicho, zupełnie cicho spadają one na ziemię. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Oddychasz bardzo regularnie i samodzielnie. Od czasu do czasu możesz usłyszeć wycie zimnego wiatru. Ale wiesz, że ogrzewa cię twój wełniany szal i zrobiona na drutach czapka. Twoje ubranie chroni cię od zimna i opadów. W rękawiczkach i w butach zimowych jest ci bardzo ciepło. Idziesz więc dalej i przysłuchujesz się płatkom śniegu. Wgłębi duszy odczuwasz ciszę i czerpiesz z niej nową siłę. Robisz wdech i wydech. Obserwujesz, jak płatki śniegu pokrywają powoli drzewa, krzaki i trawę. Słyszysz, jak opowiadają o dzieciach na wsiach i w miastach, które cieszą się z białego przepychu i lepią bałwany. Mówią o jeżach i świstakach, które ułożyły się do snu w swoich kryjówkach przypudrowanych bielą mrozu. Opowiadają też o lisie, który z powodu nagłej burzy śnieżnej uciekł do jaskini niedźwiedzia. Uważnie przysłuchujesz się płatkom śniegu. Każdy z nich, który spada na ziemię, pozwala ci odczuć spokój. Robisz wdech i wydech, wdech i wydech. Powoli idziesz dalej. Na końcu lasu możesz rozpoznać pobielone śniegiem dachy domów. Wszystko jest spokojne i spokój jest także w tobie. A ponieważ jesteś całkiem wyciszony, możesz też odczuć w sobie nową silę. Jesteś znowu w swoim pokoju, otwierasz oczy. Powoli się podnosisz. Zaciskasz pięści i wyciągasz się. Teraz jesteś świeży i rześki! A. Erkert, Dzieci potrzebują ciszy. Zabawy relaksacyjne na wiosnę, lato, jesień i zimę
KRYSZTAŁOWA GÓRA
Wejdź na swoją ścieżkę i powędruj aż do Drzewa Kłopotów. Czy masz dziś jakieś nieprzyjemne sprawy, które chciałbyś na nim zawiesić?… A teraz idź do ogrodu. Kiedy miniesz furtkę, ujrzysz żwirową dróżkę, skręcającą w bok. Idąc nią, zobaczysz, jak wijąc się, prowadzi między cudownymi kwiatami, krzakami i bujnymi zaroślami… Wkrótce dotrzesz do płotu, a wtedy zobaczysz za nim wspaniałą górę, mieniącą się wszystkimi kolorami, jakby była z kryształu. Podchodząc bliżej, widzisz, że w górze są już wykute stopnie, postanawiasz więc wspiąć się na szczyt. Wchodząc na pierwszy stopień, stwierdzasz, że u podnóża góry wszystko jest czerwone. Z jednej strony kwitną karmazynowe kwiaty, z drugiej gałęzie drzewek uginają się pod dorodnymi czereśniami. Kwiaty rozsiewają wokół siebie egzotyczny zapach, a kiedy zrywasz jedną czereśnię i wkładasz do ust… aaach, cóż za cudowny smak!… Robisz kilka następnych kroków po stopniach Kryształowej Góry i widzisz, że teraz otacza cię barwa pomarańczowa… Można by pomyśleć, że znalazłeś się w gaju pomarańczowym, tyle jest dookoła drzewek, których gałęzie chylą się ku ziemi pod ciężarem owoców. Może masz ochotę poczęstować się pomarańczą, posmakować jej żywego soku… nie krępuj się… Kilka kolejnych stopni wprowadza cię w warstwę jaskrawożółtą. Wszędzie pełno jest żółtych kwiatów… wysokich, niskich, dużych, małych… Z boku widać niewielki strumyk, więc postanawiasz przysiąść na chwilę i ochłodzić się… Nabierasz w dłonie wody w cieniu drzewka cytrynowego, a jego rześki zapach odświeża cię jeszcze bardziej… Kilka schodków wyżej zaczyna się kraina bujnej zieleni. Zupełnie jakbyś się znalazł w lesie podzwrotnikowym, w którym fruwa mnóstwo różnobarwnych ptaków, a spomiędzy drzew pozdrawiają cię wszystkie ulubione zwierzęta… Kiedy zrobisz jeszcze kilka kroków w górę, otoczy cię błękit; jeszcze nigdy dotąd nie widziałeś błękitu tak czystego i pięknego… Po jednej stronie góry chlupoczą fale morza, a między nimi wesoło dokazują delfiny. Zanurzasz się w morskiej wodzie, pływasz i bawisz się z delfinami… Kiedy wracasz na stopnie Kryształowej Góry, wchodzisz po nich w krainę fioletu… Masz wrażenie, że stąpasz po wielkim ametyście, w którym rozszczepia się światło, a wszystko dookoła mieni się i skrzy!… A kiedy wreszcie staniesz na samym szczycie, otoczy cię… jaskrawa biel. To tutaj mieszkają wszystkie twoje najtajniejsze marzenia i najskrytsze sny, tutaj chronią się wszystkie ukochane przez ciebie rzeczy: aniołowie, wróżki, chmury i promyki słoneczne… Wszystko, czego zdarzyło ci się zapragnąć, jest przed tobą, skąpane w roziskrzonej bieli… Rozkoszuj się teraz przez chwilę swoją Kryształową Górą… Czas już wracać, ale najpierw podziękuj jej za to, że jest tutaj i zawsze chętnie czeka na twoje odwiedziny… Przy furtce trzeba też podziękować ogrodowi za to, że jest, że czeka… J. Day, Twórcza wizualizacja dla dzieci
OPADAJĄCY LIŚĆ
Wyobraźcie sobie, że każdy z was jest liściem na drzewie. Być może jest to duży dąb albo buk, a może klon, czy jakieś inne drzewo. Obok was na gałęziach znajduje się wiele innych liści. Każdy liść ma swój własny kształt oraz inne odcienie kolorów. Poczujcie, jak łagodnie kołyszecie się na wietrze, który muska was lekko i przyjemnie. Teraz ogarnia was ciekawość. Chcecie wiedzieć, jako to jest, gdy jako liść możecie żeglować w powietrzu. Wyobraźcie sobie, że odrywacie się od gałęzi i powoli, bardzo powoli opadacie w dół. Powoli się obracacie i delikatnie opadacie na ziemię. Leżycie tam spokojnie, być może wśród innych liści, może na trawie i zauważacie, że powietrze tutaj zupełnie inaczej pachnie – ziemią, mchem i wilgocią. Poczujcie, że jesteście bardzo zmęczeni i senni, że to przyjemne uczucie, tak tutaj leżeć. Niech nastanie noc, delektujcie się tym spokojem. Macie minutę na piękny, orzeźwiający sen; sen liścia albo swój własny (1 minuta). A teraz nadszedł czas, by tutaj powrócić. Bądźcie znowu sobą, poprzeciągajcie się przez chwilę i zróbcie 3 głębokie oddechy. Otwórzcie oczy i bądźcie znowu tutaj – orzeźwieni i pełni energii. K. Vopel, Latający dywan. Łatwiejsza nauka dzięki odprężeniu. Ćwiczenia dla młodzieży od 13 roku życia, tom II
Wyobraźmy sobie kolory tęczy. Najpierw czerwony. Piękna czerwień róży w ogródku, tulipana, zachodzącego słońca. Czerwony kolor wypełnia całe twoje wnętrze (przerwa). Teraz zmienia się w pomarańczowy. Owoc pomarańczy, kwiat słonecznika. Całe pole widzenia jest pomarańczowe (przerwa). Kolor żółty. Żółta cytryna, żółte świetliste słońce. Czujesz ciepło słońca w ciele. Ciepło krąży w twoim ciele (przerwa). Zielony. Widzisz intensywnie zieloną łąkę, wszystko wokoło jest zielone. Niebieski (przerwa). Niebieskie niebo w piękny sierpniowy dzień. Zanurzasz się w głęboki niebieski kolor (przerwa). Fiolet. Fiolet fiołków, cała łąka porośnięta fiołkami, wielkie fiołkowe pole (przerwa). Teraz wszystkie kolory łączą się w tęczę: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski i fiolet. Na niebieskim niebie rozciąga się piękna tęcza. Przyjrzyj się jej (przerwa). Za kilka chwil otworzysz oczy. Twój umysł będzie jasny odprężony, wypoczęty, Energia wypełnia twoje ciało. E. Kosińska, B. Zachara, Profilaktyka pierwszorzędowa. Scenariusze zajęć z uczniami gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych
Wyobraź sobie, że jesteś nad morzem. Idziesz na plażę. Jest ciepły słoneczny dzień. (przerwa). Wokół widzisz żółty piasek. Czujesz ciepło piasku pod stopami. Czujesz, jak stopa zagłębia się w ciepłym piasku (przerwa). Słyszysz morze i widzisz jego błękit. Idziesz kierunku morza. Morze szumi, a promyki słońca delikatnie dotykają twojej twarzy i ciała (przerwa). Kładziesz się na piasku. Czujesz jego ciepło pod plecami, rękami i nogami. Ciepło wypełnia całe twoje ciało (przerwa). Nagle kilka kropel rozpryśniętej fali spada na ciebie. Czujesz przyjemny chłód. Morze wciąż szumi. Czujesz się odprężony i rozluźniony (przerwa). Za kilka chwil otworzysz oczy. Twój umysł będzie odprężony, wypoczęty. Energia wypełnia twoje ciało. E. Kosińska, B. Zachara, Profilaktyka pierwszorzędowa. Scenariusze zajęć z uczniami gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych
Zaplanuj wspólne wyjście, kontakt z naturą. Wycieczka, wspólne wyjście do parku, na boisko. Uczniowie dawno nie mieli kontaktu osobistego, pomóż im go nawiązać, także poza murami szkoły. Spotkanie poza budynkiem sprzyja większej otwartości.
Zaproponuj prace plastyczne i gry zespołowe.
Jeśli nie możecie wyjść, poszukaj propozycji gier integrujących klasę, zaproponuj gry zespołowe, gry kooperacyjne, wspólne działanie, przygotowywanie projektów.
Wróćcie do tego, co dobrze wpływało na atmosferę w młodszych klasach –przerwy śródlekcyjne, głośne czytanie, prace plastyczne, śpiewanie.
POWRÓT DO EDUKACJI:
Przypominaj zasady odnośnie funkcjonowania ucznia w szkole oraz oceniania.
Wracamy do szkoły, co oznacza, że obowiązują nas zasady szkolne.
Przypomnij uczniom o ich obowiązkach, przywilejach i zasadach oceniania.
Sprawdź, co uczniowie wiedzą/pamiętają, a czego nie.
Przeprowadź diagnozę edukacyjną, sprawdź poziom wiedzy.
Zrezygnuj z oceniania - celem diagnozy jest określenie mocnych i słabych stron ucznia. To informacja dla Ciebie o poziomie klasy i informacja dla każdego ucznia o jego stanie wiedzy i umiejętności.
Wstrzymaj się z ocenianiem.
Daj uczniom czas na wdrożenie się do stacjonarnej nauki.
Zrezygnuj z ocen niedostatecznych, daj uczniom wybór, czy przyjmują ocenę mierną/dostateczną.
Nie przeciążaj nauką przez minimum dwa tygodnie.
Doceniaj na bieżąco postępy i starania.
Doceń pracę, którą ty sam, uczniowie oraz ich rodzice włożyli w czasie nauki zdalnej.
Zauważaj starania i postępy, nawet drobne.
Doceniaj zmiany, które idą w dobrym kierunku.
Kształtuj pozytywne nawyki.
Opisz i wykorzystaj nowe nawyki i umiejętności zdobyte w czasie zdalnej nauki.
W czasie edukacji zdalnej uczniowie pozyskali nowe umiejętności i kompetencje.
Nazwij je, zastanów się (może wspólnie z klasą), jak te umiejętności mogą być wykorzystywane w czasie dalszej nauki.
Ułóż plan pracy z klasą (uwzględniające nadrabianie ewentualnych braków) i przedstaw go uczniom.
Uczniowie powinni wiedzieć, co ich czeka, czego od nich oczekujesz.
Im starsze dzieci, tym więcej szczegółów powinny otrzymywać i tym bardziej powinny być wdrażane w proces planowania swojej nauki.
Wyznacz daty, terminy, poinformuj, czego i jak planujesz uczyć, jak sprawdzać wiedzę.
Potrzeby ucznia po powrocie do środowiska szkolnego
Warto ograniczyć również zakres obowiązków uczniów, a także obniżyć czasowo wymagania.
Dzieci potrzebują czasu na to, aby wejść w nowy rytm funkcjonowania.
Trudności emocjonalne wynikające z powrotu do szkoły po długiej nieobecności w połączeniu z naciskiem, by dziecko szybko wróciło do swoich obowiązków, może tylko pogorszyć jego stan.
Redukcja wymagań w praktyce może polegać na:
- okresowym zwolnieniu ucznia z odpowiedzi ustnych/pisemnych;
- zamianie odpowiedzi pisemnych na ustne i odwrotnie (w zależności od tego, które są dla ucznia bardziej stresujące);
- zadawaniu uczniowi tylko podstawowych pytań umożliwiających zaliczenie materiału;
- nauce przez zabawę.
PROFILAKTYKA:
Nadaj ważność godzinom wychowawczym.
Postaraj się wykorzystać ten czas do rozwiązywania konfliktów, wzmacnianie relacji w klasie i samopoznania / wzajemnego poznania uczniów.
Pamiętaj, żeby rodzice byli twoimi sprzymierzeńcami.
Angażuj rodziców w proces wychowawczy i edukacyjny.
Utrzymuj z nimi kontakt, bądź otwarty, informuj o trudnościach i oczekuj informacji.
Skorzystaj z pomocy i wsparcia w pokoju nauczycielskim.
Nie jesteś sam! Rozmawiaj o trudnościach, dziel się z innymi, pytaj i proś o pomoc.
Bądź otwarty.
Korzystaj ze szkoleń i warsztatów.
Nauczyciel uczy się przez całe życie.
Rozwijaj swoje kompetencje zawodowe, ale też osobiste.
Dbaj o siebie!
Rób rzeczy, które lubisz.
Zajmuj się hobby, sportem.
Szukaj wsparcia u przyjaciół i rodziny.
Redukuj napięcie.
Dbaj o odporność.
Pamiętaj, że masz wsparcie zespołu psychologiczno-pedagogicznego szkoły i specjalistów z poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Korzystaj z niego bezwzględnie, jeśli zauważysz:
Dziwne/ inne niż zwykle/niepokojące zachowanie ucznia; dzieci na długi czas były pozostawione same sobie; nie wszystkie otrzymywały wystarczające wsparcie od szkoły i rodziców. Sytuacja przymusowej izolacji, pozbawienia kontaktów społecznych, szczególnie dla dzieci, młodzieży jest sytuacją bardzo obciążającą emocjonalnie. Dodatkowo, może nasilać niepożądane relacje zachodzące w rodzinach (brak możliwości wentylacji emocji w sytuacji pracy zdalnej). Dużo dzieci może potrzebować pomocy i wsparcia. Znajdź te osoby i zadbaj o nie.
Zachowania agresywne i autoagresywne. Przemoc emocjonalna i fizyczna, hejt internetowy, wykluczanie, izolowanie –to szereg wysoko niepokojących zachowań, które mogą pojawiać się i/lub nasilać po powrocie uczniów do nauki stacjonarnej. Bądź na nie szczególne wyczulony. Tutaj nie można zwlekać z reakcją.
Teraz więcej niż zwykle zależy od Twojej uważności, wyczulenia i elastyczności.
Korzystaj ze swoich zasobów i doświadczenia, dbaj o siebie i bliskich, wentyluj emocje i nie wahaj się szukać pomocy dla siebie i uczniów.
Przydatne strony i materiały:
https://www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/wsparcie-uczniow-w-powrocie-do-szkol--materialy-edukacyjne
https://jim.org/wp-content/uploads/2020/05/Jak-wspiera%C4%87-dziecko-w-powrocie-do-szko%C5%82y_Poradnik-1.pdf
https://blog.ceo.org.pl/jak-przygotowac-sie-do-powrotu-do-edukacji-stacjonarnej-cz-ii/
https://blog.ceo.org.pl/powrot-do-stacjonarnej-szkoly-jak-przygotowac-do-niego-uczniow-i-uczennice-webinarium/
https://www.youtube.com/watch?v=lU4jjTK446w
https://blog.ceo.org.pl/wp-content/uploads/2021/02/ceo-wychowanie-to-podstawa_cz2.pdf
https://blog.ceo.org.pl/wp-content/uploads/2021/02/Wychowanie_to_podstawa_zestaw3.pdf
Izabela Młyńska, Joanna Zubrzycka
Na podstawie:
Jak wspierać dziecko w powrocie do szkoły po pandemii. Poradnik dla rodziców; Fundacja JiM Autyzm HELP;
Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli;
Huebner, D. (2019). Co robić, gdy się martwisz? Olsztyn: Wydawnictwo Anna Levyz.
Huebner, D. (2018). Co robić, gdy się złościsz? Techniki zarządzania złością. Olsztyn: Wydawnictwo Levyz.
Kołakowski, A., Pisula, A. (2013). Sposób na trudne dziecko. Przyjazna terapia behawioralna. Sopot: GWP.
Molicka, M. (2002). Bajkoterapia: o lękach dzieci i nowej metodzie terapii. Poznań: Wydawnictwo Media Rodzina.
Dryden W., (2002). Ujarzmić lęk. Kielce.
http://www.pomagamydzieciom.info/files/pdf/bajki%20terapeutyczne%20PROMYK%20 SLONCA.pdf
http://www.edukacja.edux.pl/p-939-bajki-terapeutyczne.php
https://dziecisawazne.pl/leki-u-dzieci-jak-sobie-z-nimi-radzic
https://blog.ceo.org.pl/odporna-szkola-materialy_i_wydarzenia/
