Nie ma na to prostej odpowiedzi. Według najnowszej wiedzy na ten temat nie istnieje jedna przyczyna tego zjawiska. Jąkanie jest wynikiem działania wielu czynników, które mogą być różne w poszczególnych przypadkach. Oto najczęstsze z nich:
1. Występowanie jąkania u niektórych członków rodziny. Powszechnie znany jest fakt rodzinnego jąkania. Nie jest ono koniecznie czymś dziedzicznym. Może to być tylko wyuczona reakcja członków danej grupy społecznej na niepłynność w mowie dziecka.
2. Opóźnienie rozwoju mowy lub artykulacji. Wiadomo, że dzieci jąkające się mają zwykle opóźniony rozwój mowy albo trudności z opanowaniem trudniejszych głosek lub z tworzeniem nowych pojęć i wypowiadaniem swoich myśli. Z chwilą opanowania tych umiejętności wiele dzieci nabywa również i płynności mówienia, podczas gdy inne kontynuują dawny sposób mówienia.
3. Obecność wielu sytuacji przynoszących stres emocjonalny. Może to być tylko jeden incydent np. odseparowanie dziecka od rodziców. Może to też być stała atmosfera domowa, stwarzająca dziecku niekorzystne sytuacje uczuciowe, może to być też np. smierć członka rodziny.
Chłopcy jąkają się częściej niż dziewczynki. Stosunek ten można określić jako 3:1 i 6:1. Jąkanie we wczesnym dzieciństwie i w czasie rozwoju dziecka może być różne, może ustępować lub pogarszać się. Nawet jeśli okoliczności są nadal złe, to jąkanie może stopniowo maleć lub zanikać. Objawy jąkania są zwykle gorsze, gdy dziecko jest zalęknione, zmęczone, czuje się źle, lub też jest pod wpływem stresu.
